Een stempel blijft een levenlang
Laura Frauenfelder; Vuurkind-oprichtster, Vuurkindmama, holistisch therapeut & coach en grootste fan van Vuurkinderen.
Ik weiger stempels op een kind te drukken, omdat het nu eenmaal buiten de norm valt die wij volwassenen hebben bedacht. Een kind laat met het gedrag iets zien. Achter dit gedrag kijken, begrijpen wat er werkelijk aan de hand, dat is wat helpt.
Geen stempels, labels of medicatie. Een Vuurkind is goed, zoals het werkelijk is. Ik help gezinnen met Vuurkinderen naar rust, begrip en verbinding.
Misschien ben ik wel een oproerkraaier en ik weet dat ik met mijn visie een heleboel mensen voor het hoofd stoot en toch voel ik me geroepen me uit te spreken. Voor Vuurkinderen.
Vuurkinderen hebben mijn hart gestolen
Ik vind het de meest bijzondere kinderen, ze durven op te staan voor wat ze vinden, hebben een enorm rechtsvaardigheidsgevoel en hebben het talent om iedereen te laten lachen.
Maar.. Het zijn ook de kinderen die het vaakst onbegrepen zijn, niet gezien worden voor wie ze werkelijk zijn en door hun opvallende karakter zijn ze meer dan eens de Sjaak. In de klas en thuis in het gezin.
Als we deze kinderen vanuit een ander perspectief durven zien, ontstaat er een geheel nieuwe dimensie. Een ander zicht op het opvallende gedrag van het kind en een manier om daarmee om te gaan.
Vuurkinderen hebben heel veel te vertellen, zij zien de wereld op volledig eigen wijze. Een visie waar volwassenen veel van kunnen leren.
Door buiten de huidige norm te kijken, ontstaat de mogelijkheid een kind te zien voor wie het werkelijk is, zonder er allerlei stempels op te drukken, kan een kind niet alleen volledig zichzelf zijn, ook begrijpen ouders en verzorgers beter hoe ze hun vurige stuiterbal kunnen begeleiden in hun tocht naar het volwassen leven.
Hoe kunnen we verwachten van een kind dat het hele dag stilzit en luistert?
Als een kind snel afgeleid is, druk gedrag laat zien en niet wil luisteren past het tegenwoordig niet in de klas. Als snel sturen scholen aan op testen, zodat het kind een label kan krijgen en er vervolgens ‘hulp’ kan komen, medicatie kan worden gegeven (zodat het kind eindelijk luistert en stilzit) of het kind met gegronde reden naar een andere school kan worden gestuurd.
Wordt het niet eens tijd dat we gaan analyseren of het huidige schoolsysteem nog wel past bij de kinderen van deze tijd?
De kinderen die tegenwoordig veel meer prikkels binnenkrijgen dan 30 jaar geleden.
De kinderen die steeds in andere situaties terechtkomen van opvang naar oppas terwijl beide ouders werken.
De kinderen waar we van alles van verwachten, ze moeten luisteren, ontwikkelen, leren en presteren.
De kinderen die in klassen van 30+ kinderen terecht komen en hierdoor niet of onvoldoende aandacht krijgen.
De kinderen die nu veel gevoeliger geboren worden, omdat het bewustzijn in de wereld groeit en we op de rand van een verandering staan.
Het is van cruciaal belang dat we kinderen weer zichzelf laten zijn en ontwikkelen op eigen tempo
Als een kind steeds wordt verteld dat het niet goed is, dat het niet als de rest is, dat het anders is, zal het kind een mechanisme ontwikkelen waarin hij/zij zich aanpast. Dit zijn kinderen die later in het volwassen leven wekelijk bij de psycholoog aanschuiven om te zoeken naar wie ze werkelijk zijn.
Het worden volwassenen met een enorme pleasedrang, buigend voor wat een ander wil om maar goedkeuring te vinden.
Het worden volwassenen die zich zo aangepast hebben dat ze hun echte passie en drijfveer niet zullen vinden.
Ze zullen opgaan in de massa en hetzelfde zijn als de rest, terwijl ze worstelen met wie ze zijn en wat ze willen.
Het heeft me jaren gekost om onvoorwaardelijk voor mijn eigen visie te staan. Die visie, die heb ik al jaren, maar er openlijk over praten, dat had nogal wat voeten in de aarde.
Steeds weer werd ik geraakt als ik een kind zag dat niet begrepen werd. Sterker nog, tijdens mijn eigen burn-out, kon ik mijn tranen niet bedwingen als ik zoiets zag. In eerste instantie omdat het kind werd terechtgewezen om iets wat de ouder verkeerd begreep.
Toen omdat ik zag dat de ouder ook met de handen in het haar zat en alleen maar zijn of haar best deed. En als laatste kwam daar de maatschappij bij.
De huidige maatschappij die behoefte heeft aan hokjes, zodat we niet hoeven te kijken naar ons eigen gedrag en wat wij onze kinderen laten zien en meegeven.
Ook op scholen is er veel behoefte aan de hokjes en stempels, anders zijn ze handelingsverlegen. Ik vind dit zo simpel.
Waarom moet een kind eerst bestempeld worden om het vervolgens pas te kunnen helpen. Om nog maar even niet over de hulp te spreken die op sommige scholen echt niks met het kind werkelijk helpen te maken heeft.
Maar laten we eerlijk zijn.
De maatschappij, wij als mens, de thuissituaties zijn nu anders dan 30 jaar geleden.
Dat is op zich niet erg. Maar waarom verwachten we dan dat onze kinderen gewoon maar naar ons luisteren, doen wat er gevraagd wordt en niet te zeuren. Terwijl wij als volwassenen dagelijks onszelf opjagen om van alles te doen. Niet alleen het huishouden en zorgen voor de kinderen, maar wij willen een carrière, de socials bijhouden, we willen niks missen en staan onder een soort continue druk van de verwachtingen van de omgeving.
Dit heeft uiteraard direct werking op het kind.
Daarbij zijn er tegenwoordig veel meer prikkels dan vroeger. Er is tv, tablets, miljoenen soorten speelgoed, elke seconde wordt er een YouTube-video uitgebracht en dan heb ik het nog niet eens over de mobieltjes.
Ondanks deze verschillen verwachten wij nog steeds dat kinderen gewoon maar doen wat wij zeggen, dat ze geen last hebben van wat er om hen heen gebeurt en dat ze er gewoon maar mee moeten dealen.
Plus, de kinderen van nu worden veel gevoeliger geboren, juist omdat we nu naar een veel bewustere wereld gaan, waar steeds meer mensen stil staan bij wat er werkelijk toe doet. We staan voor een grootse verandering. Een verandering waarin vele Vuurkinderen de leiding zullen nemen. Tenzij wij de vlam doven..
Ik snap het als je het niet meer weet en met je handen in je haar zit, maar de stempel die uit zo'n test komt blijft een leven lang, terwijl het gedrag tijdelijk is
Er zijn niet veel dingen waar mijn eigen vuur van oplaait. Maar één ding zorgt ervoor dat ik volledig vanuit mijn gevoel van onrechtvaardigheid reageer. Dat ik opsta. Dat ik durf te zeggen wat ik vind. Ook al weet ik dat de meerderheid het niet met me eens is.
Wat mij ontzettend zorgen baart is dat we als maatschappij zijnde continue op zoek zijn naar verklaringen buiten onszelf. Dat we vinden dat het gedrag van een kind opvalt, dat het buiten de norm valt en dat we daarom direct in moeten grijpen.
Nog erger, dat dat ingrijpen meestal betekent dat er gestuurd wordt op testen. Testen om maar een diagnose te krijgen, zodat we kunnen zeggen: ‘Zie je! Er is gewoon iets ‘mis’ met mijn kind, daarom gedraagt het zich zo en daarom krijg ik er geen vat op.’
En ja, ik snap dat als je het echt niet meer weet en je met je handen in het haar zit, je uitwijkt naar een test. Maar de stempel die uit zo’n test komt, die blijft een leven lang, terwijl het gedrag tijdelijk is.
Daarbij komt dat de meest logische vervolgstap blijkt te zijn dat het kind medicatie krijgt. Medicatie voor het gedrag. Ik heb blije, vrije kinderen zien veranderen in zombies, met allerlei bijwerkingen, zoals het Alice in Wonderlandsyndroom. Google maar, daar word je niet blij van.
Waarom voelen wij zo de noodzaak dat we het kind moeten veranderen? Terwijl het kind alleen maar zichzelf probeert te zijn en te vinden, reageert op de omgeving en een Vuurkind in het bijzonder de ouder iets wil leren.
Bijkomend gevolg is dat kinderen vaak denken dat er iets mis met ze is. Dat ze medicatie nodig hebben, zodat ze maar voldoen aan wat de omgeving van hen verlangt.
Ik weet het nog zo goed, één van de 1e gezinnen die ik begeleidde, de 9 jarige knappe jongen in kwestie stuurde zijn ouders naar de wachtkamer, kwam bij mij zitten, keek me recht in mijn ogen aan en zei: Laura, wat is er mis met mij?
Mijn hart brak.
Hoe kon een kind nu denken dat er iets mis is met hem.
Alleen omdat hij anders is? Omdat hij anders reageert
Omdat hij iets anders nodig heeft?
Sindsdien wist ik; dit moet anders.
Inmiddels heb ik duizenden gezinnen écht geholpen,. Ik heb ze anders
leren kijken naar hun kind en hen zelf de juiste handvatten gegeven
om hun kind te helpen. Niet tijdelijk. Voor een leven lang.
Mijn advies: Zie wat het kind bedoelt met het gedrag, leer daarachter te zien en te voelen wat er werkelijk aan de hand is en wat je kind je wil vertellen.
Dan pas komt er echt verandering én geef je je kind het gevoel dat het volledig en onvoorwaardelijk zichzelf mag zijn.
Want eerlijk, die oplaaiende rechtvaardigheidsstrijders hebben we in de toekomst hard nodig.
Ik weet ook hoe stressvol het kan zijn. Als je kind steeds weer boos is, emotionele uitbarstingen heeft en nooit luistert
Toen ik nog niet wist dat mijn zoon een Vuurkind was en dat hij een meester is in spiegelen van gedrag, begreep ik echt niet waar de driftbuien, woede en grenzeloosheid vandaan kwamen.
Ik heb van alles geprobeerd om hem te helpen, speltherapie, psychologen, homeopathische therapie, energiewerkers en meer. Alles hielp. Maar tijdelijk.
Pas toen ik zelf was opgebrand en besloot zelf een opleiding te doen tot holistisch kindercoach begreep ik het.
Mijn driftige stuiterbal was verbonden aan het element vuur. Zijn gedrag kwam voort uit de disbalans die hij voelde. Juist omdat hij een Vuurkind is, was dit zo heftig te merken.
Ik begreep zijn karakter eindelijk. En ik snapte nog meer dat hij al mijn gevoelens voelde en dit ervoor zorgde dat hij zich nog intenser gedroeg. Grootste les: Ik moest eerst mezelf helpen.
En dit inzicht mag ik nu doorgeven. Doorgeven aan andere ouders van Vuurkinderen.
Ik mag ze helpen met ontdekken wat hun kind spiegelt, hoe ze hun kind zelf kunnen begeleiden en hoe ze hun eigen blokkades doorbreken.
Zodat het weer fijn thuis is, er weer gezelligheid is en de verbinding tussen ouder en kind onbreekbaar wordt gemaakt.
Samenwerken?
Trainingen voor snel meer rust in huis
Volg één van de praktische trainingen om je Vuurkind te helpen bij specifiek gedrag. Ga aan de slag met de oudste therapie ter wereld, aromatherapie en help je Vuurkind bij overprikkeling, angsten, slecht slapen, woede, bedplassen en meer.
Of volg de bestseller training Grenzen Stellen voor Vuurkinderen, waarin ik je een unieke methode uitleg, waarmee jij zorgt dat jouw kind wel luistert, zonder boos te worden, zonder strijd en zonder te dreigen.
Zijn de avonden een ramp? Met de training Sneller Slapen voor Vuurkinderen is dit verleden tijd. Binnen 5 minuten zorg jij ervoor dat jouw Vuurkind ontspant, sneller in slaap valt en uitgerust wakker wordt.
Vuurkind ontwikkelt steeds nieuwe trainingen, volledig gepast op waar jij tegenaan loopt met je Vuurkind.
Zelf je Vuurkind blijvend helpen
Met de bewezen succesvolle cursus Help je Vuurkind leer jij alles om zelf jouw Vuurkind te helpen.
Je krijgt niet alleen praktische handvatten om je kind te helpen bij allerlei gedrag, je leert ook te kijken achter het gedrag.
Je komt erachter wat jouw kind spiegelt en hoe je dit bij jezelf oplost.
Het is een complete all-you-need-cursus voor Vuurkindouders die zelf hun kind willen helpen.
Je krijgt een jaar lang toegang tot alles uit de cursus.
Optioneel kies je voor 1op1 begeleiding met mij. Via de leeromgeving hebben wij privé contact, stel je al je vragen, sparren we samen en kan je je hart luchten. Inclusief 2 1op1 coachsessies, volledig gericht op jouw gezin.
Elk kwartaal start er een groepseditie, in 12 weken ga je samen met mij en andere Vuurkindouders aan de slag om alles uit de cursus toe te passen. Inclusief 12 coachsessies. Hier vind je alle informatie en schrijf je je in op de wachtlijst.
1 op 1 coaching Vuurkind Traject
Samen met mij jouw Vuurkind en je gezin naar harmonie begeleiden zonder de Vlam te doven?
Hier vindt je alle informatie.
